7 Ocak 2010 Perşembe

ANALAR AĞLAMASIN!


Dr.İsmet Turanlı
dr_ismetturanli@mynet.com

Dayım Ankara’da Mülkiyede okurken Cumhuriyetin Atatürk yılları idi. Yaz tatilini geçirmek için Malatya’ya geleceğini telgrafla bildirince bütün akrabalar, dayımlar, amcalar, halalar, teyzeler faytonlarla birlikte istasyona giderdik. Tren gelinceye kadar gar platformunda biz çocuklar koşmaca oynardık. Çoşkuyla heyecan, sevinç ve mutluluk yaşanırdı.

Şimdiki neslin kendi aralarında dahi komunikasyon yaşamadığını gözlemem beni üzüyor.

Dayımı Ankara’ya yolcu ederkende üzüntü ile ayni heyecanı yaşardık. Faytonla eve dönerken annem derdi ki: ‘’ Tren kalkıncayadek ağlamıyorum. Kendimi sıkıyorum. Çünkü dayın ağladığımı görünce üzülebilirdi. Onun üzülmesine mahal bırakmıyurum.’’

Annemin bu ince duygusuna, düşüncesine, saygısına hayran olmuştum. Aradan 70 den fazla sene geçmesine rağmen annemin bu ifadelerini unutmadım.

Bugün dışarda termometre -6 dereceyi gösteriyor. Anneannem böyle soğuk günlerde ‘’ Allah bu soğukta dışarda çalışanları korusun. Hudutta nöbet tuttan askerlere sabır versin ‘’ derdi. Onun bu EMPATİ’sinide unutmadım.

Bireysellik akımının ve refah dünyasının yeni nesillerde duygusallığı, solidariteyi yok ettiği, vefasızlığa sürüklediğine inanıyorum.

Anama söyleyin damda yatmasın,
Oğlum gelecek diye yola bakmasın!.

Türküsünü söyleyen varmı bugün? ANALAR AĞLAMASIN çabalarına karşı çıkanları lanetliyorum.

Onur Öymen’in ‘’Dersimde analar ağlıyor diye onbinlerce asi Kürdün bonbanlanarak öldürülmesinden vazmı geçecektik ‘’ açıklaması beni dehşete düşürdü.

Hiç yorum yok: