Hegemonya kavramı...

Hegemonya kavramı...

Demir Bilgin

demir.bilgin@yahoo.dk

Kavramları tanımlamaya devam ediyorum. 

Hegemonya kavramı var. Üzerinde kısaca durmak istiyorum.

Hegemonia: Grekçe’dir. Hegemonya,  hegemoni,  etkinlik, üstünlük ve yöneticilik anlamına geliyor.

Bu kavram, Marksist gelenekte de önemli bir yer edinmiştir. Örnek olsun, bir: Lenin, 1905 burjuva-demokratik devriminde proletaryanın hegemonik rolünü vurgulamıştı.

İki: 1920'lerde Buharin, Sovyetler Birliği'nin "Yeni Ekonomik Politikası" nı (NEP), bir sınıf ittifakları sisteminde proletaryanın hegemonyası olarak algıladı: "işçi sınıfı ve köylülük diktatörlüğü".

Daha sonraları, İtalyan Komünist lider Antonio Gramsci, bu hegemonya kavramını, Buharin'den devraldı. 

Gramsci, "Güney İtalya Sorunu" (1926) makalesinde: Proletaryanın hegemonyasını, işçi devletinin toplumsal temeli olarak tanımlar: işçi sınıfı, ancak "köylülerin rızasını almayı başarırsa" toplumda yönetici ve önder sınıf olabilir. 

Sonuç olarak hegemonya, "belirli bir denge uzlaşmasının kurulması üzerinde hegemonyanın uygulandığı grupların çıkarlarını ve eğilimlerini hesaba katmayı" öngörür.

Gramsci'de hegemonya kavramı, Marksist devlet anlayışının radikal bir genişlemesine de açılıyor. Devlet, sadece bir zorlayıcı aygıt ya da  bir sınıf diktatörlüğü değildir. Devlet, aynı zamanda burjuvazinin diğer sosyal sınıflar üzerindeki entellektüel ve ahlaki hegemonyasını sağlayan "hegemonik aygıtlardan" (kilise, okullar, gazeteler vb.) oluşur. 

Hegemonik aygıtlar aracılığıyla burjuvazi, kendi politikalarına bağlılığı ve rızayı sağlar. Böylelikle Gramsci, Batı Avrupa'da kapitalizme yönelik kurumsallaşmış halk desteğinin bir analizini açar ( Bu konu, hâkim komünist gelenekte sistematik olarak kaçınılmış bir konudur).

Gramsci'nin bakış açısına göre; entellektüeller, hegemonya için araçlar ve "üstyapının görevlileri" olarak merkezi bir rol oynarlar: Entellektüeller, bileşik bir sosyal güç bloğunda çimento görevi görürler.

Egemen sınıf, yalnızca aşırı bir hegemonik kriz durumunda, kendisini devletin zorlayıcı aygıtı etrafında örgütler, otoriter "çözümler" bulur:  Diktatörlük, Faşizm vb...

—

Kaynakça: - P. Anderson: «The Antinomies of Antonio Gramsci»

- Puig in Scotoni:  "Hegemony and Revolution in Antonio Gramsci"

Bir yorum: Suriye’de ”seçimler.”

Bir yorum: Suriye’de ”seçimler.”

Demir Bilgin
demir.bilgin@yahoo.dk

Suriye’de bugün (19 Temmuz 2020) 250 üyelik Halk Meclisi için “seçimler” yapılıyor. Resmi Suriye haberlerine göre, 15 seçim bölgesinden, 1656 aday var. Seçimlere Baas Partisi ile İlerici Vatan Cephesi katılıyor.

Seçimler, 9 yıldır Suriye’ye dayatılan savaş altında yapılıyor. Bu 9 yılda, Suriye toprakların önemli bir bölümünü jihadistlere, Amerika ve Türkiye’ye kaptırmış bulunmaktadır. Bu işgal edilen bölgelerde seçim ve seçilme olanağı zaten yoktur. Bu işgal edilmiş bölgelerde, şeriat ve Recep nizamı vardır. Bu, bir.

İki: Suriye’de önemli bir kilit sorun var: Kürtler / Kürt Sorunu. Yapılacak “seçimler” bu kilit sorunun dışında kalıyor.

Üç: Suriye, 9 yıldır, dış politikasını kaybetmiş bulunmaktadır. Şu anki Suriye’nin dış politikası, Rusya’ya / Putin’e terkedilmiştir.

İşte Suriye’de, Halk Meclisi Seçimleri(!) böylesi bir ortamda yapılıyor.

Peki böylesi bir ortamda “seçim” yapılır mı?

Cevaplanması gereken soru budur.

Böylesi bir Suriye’de “seçim” yapmak, yalnız Suriye’de yaşayan halklara değil, tüm bölge ve dünya halklarıyla alay etmek demektir.

Suriye’de seçim mi, yapılmak isteniyor?

El-Cevabı şudur: Suriye’yi iç ve dış işgalcilerden kurtarmak için harekete geçmektir.

Bunun dışında yapılacak tüm seçimler, ülkenin işgaline seyirci kalmak ve razı olmak oluyor.

15 Temmuz 2016: Recep Fetullah Gülen...

15 Temmuz 2016: Recep Fetullah Gülen...


Demir Bilgin

demir.bilgin@yahoo.dk

Recep Fetullah Gülen ya da Fetullah Recep Erdoğan. İkisi de birdir. Her ikisi de şeriatçıdır. BirisiTürkiye’de, iktidarda. Diğeri dışarda, Amerika’da.

Recep Fetullah Gülen, her ikisi şeriatçı bir nizam kurmak için el-ele vermiş ilkel selefi insanlardır.

Recep, iktidara oturunca, aralarında şeriat nizamını paylaşamama kavgası patlak veriyor. İktidarı elinde tutan Recep, elindeki tüm imkanları kullanarak, Fetullah’a cihat açıyor. 

Bu da doğaldır, zira islamın özünde ve tarihinde bu vardır: İktidar kavgası. Nizamı başkalarıyla paylaşmama kavgası vardır. Gelenektir.

Gelenektir, Hazreti Muhammed’ten bu yana devam eden bir gelenek.

Hazreti Muhammed’ten bu yana, hiçbir halife kendi eceliyle ölmemiştir. Birbirlerini öldürerek / düşürerek iktidara gelmişlerdir.

Gelenek devam ediyor. Gelenek Türkiye’de devam ediyor.

Recep Fetullah Gülen şeriat kavgası budur. Bu anlamda, Recep, Fetullah Gülen’dir. Fetullah, Recep Tayyip Erdoğan’dır. Bu, birinci noktadır.

İki: Türkiye’de, Recep Fetullah arasındaki şeriat kavgalarında birini tutmak, insanlık adına gerçekten utanç vericidir. Hele hele adları solcuya çıkan bazı insanların, Recep’in safında yer almaları gerçekten tiksinti vericidir.

Üç: Şeratçılar, islami şeytani insanlardır. İktidara gelmek için, her türden ve renkten insanları kullanırlar ve kullanmışlardır. Örnek olsun, İran. Humeyni, başta TUDEH (İran Komünist Partisi) ve diğer solcuları kullanarak iktidara gelmeyi başarmış ve İran’da cübbeli şeriat nizamını tesis etmiştir.

Türkiye’de de, Recep, solcuları, bazı solcu aydınları ve Kürtleri kullanarak iktidara oturmuştur.

Yazımı bitiriyorum.

Recep ile Fetullah arasında fark yoktur. Recep, Fetullah Gülen’dir. Fetullah, Recep Tayyip Erdoğan’dır.

Türkiye’de, ilerici harekette, en büyük günah, her iki şeriatçı arasında fark olduğunu söylemektir.

Türkiye’de mücadelemiz, hem Recep Fetullah şeriatçılarına karşı mücadele, hem de iki şeriatçı arasında fark vardır diyenlere karşı mücadele oluyor.

Marksizm nedir, bir ideoloji midir?

Demir Bilgin

demir.bilgin@yahoo.dk

Bilimsel fikirleri, fikirler sistemini tanımlamaya devam ediyorum. Marksizm nedir? Marksizm bir ideoloji midir? Sorusunu sorarak yazıma başlıyorum.

El-Cevabım, kısa, açık ve net olacaktır.

Karl Marks’ın fikir ve yöntemlerine dayanan sosyal teoriye, fikirler sistemine, Marksizm diyoruz.

Marksizm siyaset, ekonomi ve tarih bilimidir. Karl Marx ve Friedrich Engels tarafından kuruldu.


Bu fikirler nedir?


Bir: Diyalektik materyalizm.

İki: Tarihin evrim teorileri.

Üç: Kapitalizmin temel yapıları, burjuva devrimlerin analizi gibi bir felsefe, bir fikir sistemi.

Bilim, pedagoji, sınıf çelişkileri, savaş, sanat, din ve kültüre dair her şeyi kapsayan sosyal teori.


A) Bilim teorisi.

B) Tarih felsefesi.

C) Kapitalizmin kapsamlı analizi ve eleştirisi.

D) Sınıfsız toplum. Özel mülkiyetin ortadan kaldırılması.

Marksizm adlandırılan bu fikirler, Marks’ın kitaplarında mevcuttur.


Komünizme dair en temel fikirler ise, 1848’de, F.Engels ile, Komünist Manifesto’da yazıldı.

Bu dinamiksel anlamda, Marksizm bir ideoloji değil, eyleme rehber olan bir fikirler sistemi, bir sosyal teori oluyor.


İdeoloji ile teoriyi birbirine karıştırmamak gerekir. İdeoloji, teori değildir. Teori de, ideoloji değildir.

İdeoloji, altını çiziyorum, kilitlenmiş toplu fikir ve bakışlardır. Bu, şu demektir:

Var olanı olduğu gibi savunmaktır. Var olan fikirler ise, sorgulanmaz, değişmez ve doğrudur. Bu fikirleri olduğu gibi kabül etmek ve eyleme geçirmek gerekiyor.

Teori ise, var olan gerçekleri anlamak, açıklamak ve bunun doğrultusunda hareket etmektir.

Nasıl bir tavır ve hareket edileceğinin rehberi, teori oluyor.

Var olan durum, realite nedir ve bunların birbirlerine nasıl bağlı olduğunu açıklamak, teori oluyor.

Marksizm, bu bağlamda, bir ideoloji değil, eyleme rehber olan ve sürekli geliştirilmesi gereken bir sosyal teori ve fikirler sistemidir.

Unutmamak gerekiyor, Marksizm bir ideoloji olsaydı, Leninizm olmazdı.


Soru - cevap yazımı bitiriyorum.


Bizlere ters öğretilen fikirleri düzeltmeye devam edeceğim...

Afrin İşgali üzerine birkaç not...

Faiz Cebiroğlu
faizce@hotmail.com


Mart 2018’de, Rojeva / Afrin işgali ile başlayan soykırım, yağma, tecavüz, katliam,asimilasyon ve tehcir iki yıldır devam ediyor. En son 16 yaşında Kürd kız çocuğu Melek Nebih Halil kaçırıldıktan sonra tecavüz edilip öldürüldü. Yine, Afrin kent merkezinde bulunan hapishanede, işkence, tecavüz ve öldürme had safhadadır. Bu ve buna benzer olaylar aralıksız bir şekilde devam ediyor.

Ne yazık ki, Putin, 2018’de, Rusya’nın Afrin üzerindeki hava sahasını Receb’e açıp, Afrin’deki işgal ve katliamı açık bir şekilde onaylamış oldu. Aralıksız bir şekilde ve içerisinde zehirli gaz bulunan bombardıman uçakları ile, Afrin yakıp yıkıldı. İnsanların, bombalardan kaçıp, evlerini, barklarını bırakıp tehcir edilmesine vesile oldu. 200 binden fazla insan, başka bölgelere göç etmek zorunda kaldı.

İşgalci Türk güçleri ve buna bağlı islami jihadist kiralık katiller sürüsü, Afrin’de her şeyi tahrip ettiler. Yok ettiler. Tarihi eserler tahrip edildi, Antik eserler çalındı. Afrin’in zeytinleri ve tüm yer üstü kaynakları yağmalandı. Yağmalanıyor. Bu birinci noktadır.

İki: İşgal ile birlikte, Afrin’i Kuzay Halep bölgesinden ayıran bir beton duvar inşa edildi. Duvar şeridi boyunca “İşgali Gözetleme Kuleleri” kuruldu.

Üç: İşgal ile birlikte ilan edilen Şeriat Nizamı ve bu nizama hizmet verecek “Şeriat Medreseleri” kuruldu. Kurulan medreselere, Afrinde ölen Türk asker ve subayların isimleri verildi.

Medreselerde, Türkçe eğitim verilmekte ve Türk bayrağı dalgalanmaktadır.

Dört: Afrin’deki tüm köy ve beldeler, saha ve bulvarların isimleri, Türk isimleri ile değiştirildi.

Beş: Afrin’deki, resmi dairelerde kullanılmak için, “Tc İşgal Kimlik Kartları” çıkarmak zorunlu hale getirildi. Bu karta sahip olmayanlar Afrin’de hiç bir hakka sahip bulunmamaktadır.

Evet...Şu anki Afrin, özetle budur.

Afrin, klasik sömürgecilikten daha beter bir şekilde, dünya gözleri önünde, Tc tarafından işgal edildi; işgal edilmesine izin verildi.

İşgal, iki yıldır en barbar yöntemlerle devam ediyor.

Parantez açıyorum.

A) Suriye, Afrin’i işgalden kurtaracağını, defalarca kez bildirmesine rağmen, Rusya / Putin’in müdahalesi nedeniyle, bu gerçekleşmedi.

B) Suriye, Afrin’den önce, İdlip’i, işgalci Türk güçleri ve buna bağlı islami jihadist kiralık katiller sürüsünden temizlemeye kalkıştı. yine, Rusya / Putin’in engeline takılmış oldu. Olmadı. Afrin yetmedi. Putin, İdlip’i de Receb’e verdi.

Parantezi kapatıyor ve notlarımı şu sonuçla bitiriyorum:

Genelde Rojeva’dan, özelde Afrin’den katliam, tecavüz, ve soykırım haberleri vermek, bunları sosyal medyalarda paylaşmak hiçbir şey ifade etmez ve var olan fiili işgali ortadan kaldırmaz.

Artık vakit kaybetmeksizin, işgale karşı birleşmek ve Afrin’i işgalden kurtarmak gerekiyor.

“Sınıf Mücadelesi” aslında nedir?

Fikret Başkaya

“ İyi bilinen şey, tam da iyi bilindiği için, aslında bilinir değildir. Bilgi sürecinde kişinin kendisini ve başkalarını yanlış yönlendirmesinin en yaygın yöntemi, bir şeyin iyi bilindiğini farz edip o şekilde kabul etmektir”.

Georg W.F. HEGEL

Hegel’den hareketle, ‘bildiğimizi sandıklarımız ’ gerçek durumla ne kadar ‘örtüşüyor?’ sorusu akla gelmelidir… Mesela İşte ‘sınıf mücadelesi’ aslında nedir? ‘İlkel Komün’ün’ sona ermesiyle başlayan sınıflı toplumlar çağı, tartışmasız sınıf mücadeleleri çağıydı… Boşuna ‘Komünist Manifesto’da, “Bu güne kadarki tüm toplumların tarihi sınıf mücadelelerinin tarihidir” denmemştir…

Sınıf mücadelesi dendiğinde ekseri, işçi sınıfının ücret artışı, çalışma koşullarının iyileştirilmesi, vb. için yürüttüğü mücadeleler akla gelir… Elbette işçi sınıfının bir ‘ücretli kölelik’ düzeni olan kapitalizme, sermaye sahibi olan sınıfa karşı yürüttüğü mücadele tartışmasız bir sınıf mücadelesidir… İyi de hepsi ondan mı ibarettir? Sınıf mücadelesinin başka biçimleri yok mudur? Burada bir parantez açarak, İşçi sınıfının yürüttüğü mücadelenin ‘sınırına’ dair bir şeyler söyleyelim… Burjuva düzeni dahilinde yürütülen mücadeleler sonunda elde edilen kazanımlar: işte ücret artışı, vb. nihai kazanımlar değildir.. Her an geri alınabilir ve alınabiliyor… Kaldı ki, öyle bir söylem olsa da, 'burjuva demokrasisi' diye şey de yoktur, mümkün de değildir. Zira, kapitalizm ve demokrasi antinomik kavramlardır. Biri olursa diğeri olmaz... Demokrasi insanlar arasında politik, ekonomik ve sosyal eşitliği varsayar ve bunlar arasındaki tamamlayıcılık ve karşılıklı belirleyicilik ilişkisi hayatî öneme sahiptir... Bu yüzden demokrasi ve kapitalizm yan yana getirilmesi uygun olmayan kavramlardır. Zira, kapitalizm böler, kutuplaştırır ve dışlar. Oysa demokrasi her türlü hiyerarşiyi ve ayrımcılığı reddeder...

Öyle bir kabûl, mülk sahibi sınıf olan burjuvazinin kendiliğinden demokrat olabileceği anlamına gelir. … Bu, sosyal kazanımlar için olduğu gibi, politik kazanımlar için de öyledir… Başka türlü söylersek, ‘burjuva demokrasisi’ diye bir şey yoktur ve asla mümkün de değildir… Esasen ‘burjuva demokrasisi’ denilen, işçi sınıfı başta olmak üzere, ezilen-sömürülen sınıfların burjuva düzeninden kopardıkları sınırlı hakların ve özgürlüklerin toplamından ibarettir… Aksi halde bu ‘burjuvazinin kendiliğinden demokrasi yanlısı olduğu’ anlamanı gelir ki, öyle bir şey eşyanın tabiatına aykırıdır… Koşullar oluştuğunda egemen sınıflar tarafından her an geri alınabiliyor… Nitekim, XX yüzyılın ilk yarısında, esas itibariyle de II. Emperyalist Savaş sonrası üç on yıllık dönemin kazanımları, ‘sosyal devlet’, neoliberal gericiliğin dayatıldığı 1980 sonrasında bir bir aşındırıldı… Benzer bir durum politik, demokratik haklar için de geçerlidir…

Köle isyanları, ulusal kurtuluş için yürütülen mücadeleler de sınıf mücadelesidir… Santo Doningo’da [bu günkü Haiti] Toussaint L’Ouverture önderliğinde Fransız kolonyalizmine karşı yürütülen Siyah Kölelerin isyanı bir sınıf mücadelesi değil miydi? Fransızların defedilmesi sadece Haiti’de değil, tüm Orta ve Güney Amerika’da [Latin Amerika] şeylerin seyrini değiştirmişti… Kıt’a da köleciliğin lağvedilmesiyle sonuçlanmıştı… Amerika kıt’asının ilk devrimiydi… İrlandalıların İngiliz Kolonyalizmine ve köleleştirme saldırısına karşı mücadelesi de bir sınıf mücadelesiydi. İkinci Dünya Savaşı ertesinde sömürge haklarının ulusal bağımsızlıkları için yürüttükleri mücadeleler de bir sınıf mücadelesiydi… Cezayir halkının Fransız sömürgeciliğine karşı yürüttüğü mücadele, tartışmasız bir sınıf mücadelesiydi… Çinde Mao Zedong önderliğinde Japon kolonyalizmine karşı yürütülen şanlı mücadele bir sınıf mücadelesi değil miydi?... Elbette hepsi bundan ibaret değil… Güney Afrika’da Nelson Mandela önderliğinde Siyahların Irkçı [Apartheid] rejime karşı yürüttüğü mücadele, aynı şekilde ABD’de ırk ayrımcılığına karşı mücadele de öyle… Türkiye’de Kürtlerin yürüttüğü özgürlük ve haysiyet mücadelesi de bal gibi sınıf mücadelesidir… Velhasıl neden söz ettiğini bilmek önemlidir… F. Engels, boşuna: “Her türlü sağlam ve özgür gelişmenin temel koşulu, ulusal kölelikten kurtulmaktır’ dememiştir… Aynı şekilde L. Troçki de, bu konuda şöyle diyordu: “ Son derece ezilmiş bir milliyetin üzerinde milli bilincin doğmaya başlaması, o ulusun sadece politik emperyalizme karşı değil, aynı zamanda kültürel emperyalizme karşı da kurtuluş bayrağını dalgalandırmaya başlaması, o ulusun kendi insanlık onurunun bilincine varma yolunda attığı önemli bir ilk adımdır ve bu insanlık için muazzam bir gelişme anlamına gelir”.

Bir ulusun, bir halkın özgürlüğü, haysiyeti, onuru için yürüttüğü mücadele tartışmasız bir sınıf mücadelesidir. ‘Ulusal’ [politik] bağımsızlığın’ kazanılması gereklidir, olmazsa olmazdır ama yeterli değildir… Ekonomik bağımsızlığın kazanılması da gerekir ki, öyle bir şey kapitalizm dahilinde mümkün değildir… Zira, kapitalizmi demek, sadece ‘bir sınıfın başka bir sınıf aleyhine zenginleşmesi’ demek değildir, aynı zamanda bir ulusun başka bir ulus aleyhine zenginleşmesi’ de demektir ki, bundan politik bir sonuç çıkarmak mümkündür: Küresel bir sistem olan kapitalizme karşı enternasyonal planda mücadelenin gerekliliği… Eğer, sadece politik bağımsızlık düzeyinde kalınırsa, neokolonyalizm [yeni sömürgecilik] kaçınılmazdır… Şimdilerde olduğu gibi…

Kadınların kendilerine dayatılan erkek merkezli, ayrımcılığa, Patriyarka’ya, aşağılanmaya karşı yürüttükleri mücadele, feminist mücadeleler de bir sınıf mücadelesidir… Aynı şekilde doğal yaşam alanlarını yok eden, güzel gezegeninizi yaşanmaz bir yer haline getiren kapitalist yağma ve talana, ekolojik yıkıma karşı mücadele de bir sınıf mücadelesidir… Sınıf mücadelesini sadece ‘işçi sınıfı mücadelesine’ indirgeyen yaklaşıma hapsolmak, kapitalizmi aşma, yeni bir şey yapma amacını zaafa uğratıyor… Bütün mesele son tahlilde aynı ortak amaca endeksli bu mücadelelerin bütünlüğünü, bunların uygun bir eklemlenmesini gerçekleştirme basiretini ortaya koyabilmekle ilgilidir…

Esasen, sözünü ettiğim tüm bu mücadele biçimlerinin ortak paydasında – veya hepsini yatay kesen- haysiyet mücadelesi vardır. ‘Eşitlenme’, ‘tanınma’, ‘hak ettiği saygıyı görme’ ‘sömürü, baskı aşağılanmadan kurtulma’ amacı ve haklı isteği vardır… Fakat şimdilerde her zamankinden farklı bir şey var: Ufukta insanlığın ve uygarlığın sonunu getirebilecek emareler beliriyor… Vakitlice müdahale edilmezse, geriye kurtarılacak pek bir şey kalmayabilir… Velhasıl, sadece haysiyetli insanlar olarak yaşamak için değil, insanlığın ve uygarlığın geleceğini kurtarmak için de sorumlu insanlar olduğumuzu kanıtlamak, o amaçla da gereğini yapmak zorunda olduğumuz bir zamandayız…